Bóg, honor, smacznego.

Gdy jest się przedmurzem czegokolwiek, to, patrząc z przeciwnej strony, jest się też przedmurzem tej drugiej rzeczy.

Od stuleci krwiom i bliznom bronimy niczego nieświadomej Europy przed azjatycką nawałą - z przerwami wówczas tylko, gdy Azja rzeczywiście postanawiała Europę najechać.

Było tak zawsze - czyli dość długo. Ani przez godzinę nikt z Polan jednak nie uświadamiał sobie, że przez cały ten czas spełnialiśmy również inną, wallenrodową zaiste rolę - chroniliśmy Azję przed najazdem, oświeconych aż do oślepienia, Euroentuzjastów.

Zasłużeni więc jesteśmy na równi po obydwu stronach; tragedii dodaje tu tylko fakt, że zarówno na plus, jak i na minus. Wyjaśnia to zapewne nieobecność pomników ku naszej czci na żadnym z kontynentów.

Tę pierwszą, antywschodnią rolę spełniliśmy i spełniamy pięknie, chętnie i licznie umierając przy licznych okazjach. Ta druga spełniana jest bardziej dyskretnie - mało kto zobaczyłby ją na powyższym afiszu, a przecież nie ukrywa się ani na moment, dumnie dzierżąc sztandar słowiańszczyzny.

Cóż bowiem widzimy na reklamie – Amerykanina z zachodnią bułką w ręku i amerykańskim uśmiechem na twarzy. Akompaniują mu dumne szklane pojemniki na najbardziej amerykański z napojów i niepolskie słownictwo.

Inwazja made in USA - ale czy na pewno? Jak Hans Kloss w niemieckiej kwaterze, w samym centrum konsumpcjonistycznego rozpasania ulokowało się, z prawdziwie polskim sprytem, słowo prawdziwie polskie - „kęs”.

Świeża pajda chleba upieczonego przez chrześcijańską matkę, trochę skwarek z cebuli jak drobin złota, szum łanów pszenicy i znój tatowego konia - to, co najbardziej polskie z wszystkich polskich bogactw ukryło się w tym niewielkim słowie.

Pośród burgerów, selfmademanów i coca-colów - kęs, kęs słowiański, kęs tryumfuje i śmieje się chytrze spod wąsa!

Kolejne moralne zwycięstwo!